Terwijl de laatste boerenkool stronken nog overeind staan en er op een koude dag nog wel een maaltje van geoogst kan worden, is de rabarber al weer uitgegroeid tot lange roze stelen met fris groen blad.
Telkens trek ik de mooie dikke of lange stengels uit, laat ik de kleinere stengels staan en zorg ik ervoor dat de bladknoppen in het midden van de plant niet beschadigen. Dan blijft de rabarber het hele voorjaar nieuwe stengels aanmaken. Rabarber bevat oxaalzuur, dit is in grote hoeveelheden giftig. De stelen bevatten weinig oxaalzuur en zijn eetbaar, de bladeren niet. Naarmate de plant in het seizoen verder uitgroeit, ontwikkelt het meer oxaalzuur. Daarom zeggen ze wel dat je na de langste dag geen rabarber meer moet oogsten. Een andere reden om na 21 juni de plant met rust te laten, is om de plant voldoende reserve te kunnen laten opbouwen voor het volgend jaar. Rabarber is een vaste plant die jaren op dezelfde plek kan groeien.
De stelen trek ik voorzichtig los met het witte voetje eraan. Dat snij ik er niet af, maar was ik schoon en gaat mee de pan in. Dit is het zoetste stukje van de rabarbersteel.
Vandaag maak ik een rabarbermoes. De stelen in stukjes snijden, wassen, al roerend koken in het aanhangende vocht tot de stukjes uiteen vallen. Een schepje suiker erbij naar smaak. Door zo min mogelijk water te gebruiken bij het koken, is het niet nodig de moes te binden.